Het Langzame Leven

Ik refereerde er al eerder naar: ik heb 2.5 jaar na de bevalling van mijn zoontje nog altijd problemen met mijn bekkenbodem. Ik kan nog niet hardlopen en ook tijdens langere stukken fietsen verlies ik urine. Al die tijd heb ik geen moment overwogen om me er bij neer te leggen. Dankzij mijn liefde voor hardlopen heb ik steeds alles gedaan wat ik kon om mijn bekkenbodem weer te laten herstellen.

Het herstelproces begon tijdens de nacontrole bij de verloskundige, zes weken na de bevalling. Zij merkte op dat mijn bekkenbodem niet sterk genoeg was en raadde me aan om naar een bekkenbodemfysio te gaan. De fysio diagnosticeerde een zwakke bekkenbodem en gaf me oefeningen om mijn bekkenbodem sterker te maken. Na een paar sessies spraken we af dat ik zou blijven oefenen en zou bellen als het niet beter werd.

Een half jaar na de bevalling was het moment daar: ik mocht weer hardlopen! Helaas lukte dat helemaal niet, al na een paar honderd meter verloor ik urine. Ik besloot niet naar de vorige fysio terug te gaan, maar naar een geregistreerde bekkenbodemfysiotherapeut. Daar bleek dat mijn bekkenbodem veel te gespannen was en daardoor bijna geen kracht had – en dat de oefeningen van de vorige fysio het waarschijnlijk erger hadden gemaakt. We begonnen daarom met ontspanningsoefeningen. Gelukkig waren de fysio en ik beiden heel geduldig, want pas na ruim vijf maanden was het plotseling zo ver: mijn bekkenbodem had weer een normale rustspanning.

Hierop volgde ruim een jaar aan langzame krachtopbouw. De grafiekjes die aangaven hoeveel spanning mijn bekkenbodemspieren konden generen zagen er steeds normaler, en dus gezonder, uit. Na een jaar – dus twee jaar na de bevalling – probeerde ik heel voorzichtig om weer hard te lopen. Even was ik hoopvol, maar na een paar weken werd het duidelijk dat het niet ging werken. Zo gauw ik een beetje kracht ging zetten, ging het mis. De fysio kon echter niets meer voor me doen, behalve me aanraden om de oefeningen te blijven doen.

En toen kwam ik via een goede vriendin in contact met een therapeut gespecialiseerd in stress en bekkenbodemproblemen. Inmiddels was ik ook in een burnout terecht gekomen en daar weer uit aan het klimmen, dus die combinatie paste perfect.

Afgelopen week had ik mijn vierde bekkenbodemsessie. Mijn therapeute gebruikt een combinatie van onder meer integral pelvic therapy en holistic pelvic care. Dit betekent onder andere dat we niet gelijk met de bekkenbodem aan de slag gingen, maar eerst aan de slag gingen met mijn onderbuik, liezen en bovenbenen. Dat vond ik eerst lastig ‘laten we gelijk naar het probleem gaan en dit oplossen!’, maar nu ben ik er heel dankbaar voor.

Ten eerste omdat zij dingen opmerkt die ik met de fysio niet gemerkt had. Een groot verschil in kracht tussen links en rechts (bevestigd door de metingen bij de fysio toen ik daar voor het laatst was), heftig aangespannen liezen, adductoren die links en rechts heel anders werken. Allemaal zaken die bij kunnen dragen aan het aanhoudend urineverlies en waar we dus iets mee kunnen.

Ten tweede, minstens zo belangrijk, heeft deze therapeute mijn beeld bij dit proces gekanteld. Tot een paar maanden geleden voelde het als een proces om het stukje van mij dat het ‘niet deed’ (namelijk, mijn bekkenbodem) te fixen. Dankzij de holistische aanpak is dat gekanteld naar het beeld dat mijn gehele bekken extra liefde en aandacht nodig heeft. En dat maakt een wereld van verschil.

Of ik ooit weer zal kunnen hardlopen weet ik niet. Hoe dan ook ben ik die liefde voor hardlopen zeer dankbaar. Naast de nodige frustratie heeft zij er namelijk voor gezorgd dat ik niet op heb gegeven en dit pad ben blijven bewandelen. Een pad dat perfect past in al het andere dat ik aan het doorlopen ben, een pad dat langzaamaan leidt tot meer liefde voor mezelf, betere zelfzorg, meer aanwezig zijn in mijn lijf en minder leven in mijn hoofd, en meer rust en ontspanning. Een pad naar een langzamer leven.