Vorige week was ik in de bergen met een vriendin, een vriendin van die vriendin en daar dan weer twee losse vriendinnen van. Het was ontspannend, prachtig en gezellig – en het vegetarische eten in de hutten was heerlijk! En woei, wat was het gaaf om om half zeven ‘s avonds de trein in te stappen en om half negen de volgende ochtend, na een paar uur goede slaap, Oostenrijk in te wandelen.
Een half uur wandelen en twee wandelliftjes later gingen we van start op een verkorte versie van de berghuttentocht ‘de Kaiserkrone’. Eén van de vrouwen (in mijn hoofd nog altijd ‘meiden’) van ons gezelschap leefde van haar achtste tot haar achttiende in Noorwegen, waar ze heel veel in de bergen liep. Als gevolg daarvan wandelt zij niet op de steile bergpaden, maar huppelt ze bijna de bergen op en af. Het mooie was dat ze ons daardoor allerlei tips kon geven.
Twee van haar tips werden een soort mantra’s in mijn hoofd: vertrouw op je balans, vertrouw op je bovenbenen. Daarmee wilde ze zeggen: je kunt dit, alleen houdt je ratio je soms tegen (ah, spannend, steil, kan ik dit wel?!). Het klinkt bijna te mooi om waar te zijn, maar dit in mezelf herhalen tijdens het afdalen maakte dat ik daadwerkelijk soepeler de berg af ging.
Vertrouwen leidt tot meer durven leidt tot meer kunnen leidt tot meer vertrouwen leidt tot… Goed, je snapt het.
The thing is, dit werkt natuurlijk niet alleen in de bergen. Ik ben soms geneigd om erg te focussen op alle mogelijke beren op de spreekwoordelijke weg. Deze tips en deze tocht waren een mooie reminder dat het daadwerkelijk kan helpen om in plaats daarvan te denken vanuit vertrouwen.
Leave a Reply