Een klein jaar geleden vroeg vriendin S: ‘voel je je hier thuis?’ Ik dacht na en moest bekennen dat dat misschien niet zo was. ‘Maar,’ zei ik er gelijk achteraan ‘misschien voel ik me sowieso meer thuis in mijn eigen huis, dan in het dorp of de stad waar ik woon.’
De dagen en weken erna bleef ik echter nadenken over dit gesprek. Ik praatte erover met mijn man. We gingen voorzichtig nadenken over verhuizen. We gingen huizen bezichtigen, we twijfelden en uiteindelijk kochten we een huis.
Een kleine maand wonen we hier nu. Tijdens het proces voelde deze verhuizing soms willekeurig. Nu ik hier woon voel ik: dit is goed.
Als ik terug denk aan onze oude woonplek, zie ik een piek voor me waar ons huis stond en daaromheen leegte, met nog twee andere pieken, één waar onze gastouder woont en één waar S, B en kleine M wonen.
Als ik denk aan ons huidige woonplek, zie ik een kleine heuvel waar wij wonen, met eromheen een, ja, hoe moet ik het beschrijven. Een soort zachte groene deken. Het voelt geborgen. Als S me over een paar maanden diezelfde vraag weer stelt, verwacht ik nu wel volmondig ‘ja’ te kunnen antwoorden.
Leave a Reply