Sinds ik ben bevallen van mijn zoon, nu 2.5 jaar geleden, heb ik nog niet kunnen hardlopen. Ik probeerde het een paar keer, maar mijn bekkenbodem is nog altijd niet genoeg hersteld – hardlopen kán wel, maar het urineverlies krijg ik er gratis bij.
Ik kan niet alleen niet hardlopen. Ik kan ook niet achter mijn zoontje aanrennen of mee springen tijdens de peutergym. Ik kan niet sprinten om de trein te halen. Ik kan beter niet twee dagen achter elkaar ver gaan fietsen. Ik kan geen al te zware dingen tillen.
Laatst hadden we bedrijfsuitje. Het plan was om te gaan zeilen, maar dat werd de dag van tevoren afgebeld in verband met voorspelde harde wind. Op het moment dat ik naar huis vertrok, waren twee collega’s een nieuw plan aan het maken. Op de fiets bedacht ik me ‘ik hoop maar dat we niet gaan lasergamen ofzo, want dan kan ik niet mee doen’.
And then it hit me: daar zou ik voorheen nooit rekening mee hebben gehouden, dat iemand die ‘gewoon alles kan’ misschien niet kan deelnemen.
Het is een inkijkje in de wereld van misschien wel meer mensen dan ik denk, op allerlei vlakken. Mensen die net als ik nu niet kunnen hardlopen, of die niet lange stukken kunnen wandelen of lang kunnen staan of anderszins fysiek beperkt worden, maar ook mensen die niet kunnen lezen, mensen die geen geld hebben voor iets anders dan het noodzakelijke, mensen voor wie bepaalde activiteiten of onderwerpen emotioneel belast zijn. Mensen die belemmert worden in hun doen en laten, maar die eruit zien alsof er niets aan de hand is. Mensen waar je dus geen rekening mee houdt, niet uit onwil, maar omdat je je gewoon niet beseft dat iets misschien niet haalbaar is voor hen, omdat het voor jouzelf zo vanzelfsprekend is dat het wel kan.
Hoewel ik baal – en af en toe Echt Heel Erg Baal – van deze bekkenbodem situatie, vind ik dit aspect oprecht ook waardevol. Alles is me altijd zo makkelijk afgegaan, ik had nooit echte belemmeringen en daardoor besefte ik me niet echt dat dat voor andere mensen anders zou kunnen zijn. Door deze relatief kleine belemmering krijg ik daar nu een klein beetje een inkijkje in en dat is mooi en goed.
Ps. Het is niet zo dat ik mensen niet vertel over de belemmeringen door mijn bekkenbodem. Ik ben er heel open over, ook op de werkvloer. Maar als ik mijn collega zou zijn en dit zou weten, zou ik daar alsnog niet over nadenken bij het plannen van een uitje. Nogmaals: het is niet uit onwil, het is omdat het zo vanzelfsprekend is dat iets kan.
Leave a Reply