* Van lieve vriendin S
Naast het levensmotto dat ik gisteren uit de doeken deed, heb ik er het afgelopen jaar nog een verworven. (Sidenote: ik weet eigenlijk niet of dat wel kan, twee levensmotto’s, maar beter te veel dan te weinig, toch?) Dit tweede motto verwierf ik juli vorig jaar, een paar dagen voordat ik me ziek meldde en uiteindelijk ruim een half jaar thuis zou zitten.
Het was midden in de nacht, ik wist niet wat ik met mezelf aan moest en appte vriendin S om raad. ‘Ik ben steeds zo moe, tranen zijn constant zo dichtbij, wat moet ik doen? Een stapje terug of juist gewoon doorzetten en er dan achter komen dat het wel meevalt?’ Het was denk ik het meest kwetsbare bericht dat ik ooit naar iemand gestuurd heb. (Het smsje naar mijn nu-man waarin ik hem voor het eerst mee uit vroeg komt dichtbij.)
Zij appte terug: ‘lieve Eline, je mag ook méér ruimte nemen dan het minimaal noodzakelijke. Pak een paar dagen rust, kijk hoe dat voelt. En kom hier om even te knuffelen als dat helpt’. Die knuffels hielpen en die rust besloot ik inderdaad te pakken. De woorden van S gaven me het zetje om de vraag ‘is het echt nodig?’ te parkeren en me ziek te melden. Achteraf gezien waren die paar dagen wel noodzakelijk, trouwens, maar dat zag ik op dat moment niet in.
Sindsdien herinner ik mezelf regelmatig aan dit motto. Voorheen vroeg ik alleen om wat tijd voor mezelf als het echt niet anders kon. Ging ik alleen niet mee met een uitstapje als ik omviel van vermoeidheid. Zei ik alleen ‘nee’ tegen een afspraak als ik al iets gepland had staan in het betreffende weekend. Nu neem ik meer ruimte dan het minimaal noodzakelijke. Doe ik een stapje terug als ik daar behoefte aan heb. Spreek ik niet af als ik eigenlijk gewoon een weekend niets wil. Ga ik eerder naar huis van werk als ik moe ben. Ga ik niet mee wandelen met man en zoon omdat ik even een blogje wil typen.
Meer ruimte nemen dan het minimaal noodzakelijke helpt mij om goed voor mezelf te zorgen. Om ruimte te pakken die ik anders niet zou pakken. En daarmee om een gelukkiger, evenwichtiger persoon te zijn die anderen ook meer ruimte kan geven dan minimale noodzakelijke.
Leave a Reply