Ruim een maand geleden besloot ik in een opwelling om deze website aan te maken. Ik had de startblog in mijn hoofd en een vaag idee voor twee andere blogs (Wesp en een blog die het levenslicht nog niet gezien heeft), meer niet.
Ik had geen plan, ik leefde er niet al weken naartoe. Plotseling wilde ik dit doen – en deed ik het. Ik was zelf verrast door wat er vervolgens gebeurde: de ideeën voor blogs schoten als paddenstoelen uit de grond. Al snel had ik een online notitieblaadje vol met mogelijke onderwerpen.
Sindsdien dacht ik al een paar keer ‘volgens mij droogt de bron nu een beetje op’, maar elke keer kwam de stroom toch weer op gang. Nog altijd heb ik geen groter plan. Het is nog altijd prima als deze blog de laatste blijkt te zijn.
Want blijkbaar moesten deze woorden eruit. Moesten deze verhalen opgeschreven worden. Het schrijven helpt me om woorden te geven aan de, veelal interne, processen die de afgelopen maanden hebben plaatsgevonden. Zij voelden groots aan, maar ik kon er niet makkelijk over praten omdat ik er nog geen woorden voor had. Dat lukt nu steeds beter.
Alle losse flarden vormen langzaamaan een verhaal. Het verhaal van mijn langzame leven.
Leave a Reply