Lunchend in onze voortuin besef ik me: wat voel ik een rust. Er is geen haast, geen plan voor de rest van de dag, geen TO DOs die nog afgerond moeten worden. Er is hier en nu, een lekkere maaltijdsalade als lunch, een najaarszonnetje die af en toe achter de wolken vandaan komt. Er is rust.
Wat een verschil met ruim een jaar geleden, toen ik zonder het te merken zo hard aan het rennen was dat ik een burnout in liep.
Een stapel aan kleine en grote veranderingen in mijn leven brachten me hier, genietend van mijn maaltijdsalade en de zon. Een stel praktische: een andere baan, een 28 ipv 32-uurs-contract, nog meer weekenddagen dan toen zonder plan, een 2.5-jarige ipv een 1.5-jarige in huis, 10 minuten yoga voor het slapen, vaker ‘nee’ zeggen, meer spelen (tekenen, zingen en puzzelen). Daarnaast veel mentale veranderingen, zoals minder streng zijn voor mezelf, of alleen al door hebben dat ik streng ben voor mezelf, meer hulp vragen, een beter besef hoe belangrijk tijd voor mezelf – regelmatig ook zonder man en kind – voor mij is. Tenslotte zijn er zelfs wat, ik noem het maar even spirituele, veranderingen geweest. Ik houd mijn energie meer bij mezelf, ik maak mezelf minder klein, zit meer in mijn lijf en minder in mijn hoofd.
Natuurlijk zijn er nog genoeg momenten dat ik wel gehaast ben, mezelf ongemerkt klein maak, of me lamlendig, boos of ongelukkig voel. Het leven is niet opeens alleen maar rozengeur en maneschijn. Maar er is rust gekomen, het lukt steeds vaker om simpelweg te zijn. Een quote die ik laatst las vat het goed samen: ‘I am a human being, no longer a human doing’.
Leave a Reply