Het Langzame Leven

Toen onze zoon twee jaar en twee maanden was, leek hij toe aan zindelijkheidstraining. We startten op een vrijdag en het was wonderbaarlijk om te zien: na een leven lang plassen en poepen in een luier, deed hij dat aan het eind van het weekend op het potje. Maandagochtend namen we ruim de tijd zodat hij thuis op het potje zijn behoefte kon doen. Vervolgens gaf hij bij de gastouder de rest van de dag keurig aan wanneer hij moest plassen. Hij kon zijn plas zelfs van de speeltuin tot thuis ophouden. Onze zoon was zindelijk!

Niet dus.

Aan het eind van de week wilde hij opeens niet meer poepen op het potje. En waar hij na twee weken ook ‘s nachts droog bleef, was dat na de vakantie weer voorbij.

Het is objectief prima te behappen nu: hij draagt een luier tijdens het slapen en als hij aangeeft te moeten poepen. Plassen doet hij op het potje, en soms in zijn onderbroek. De extra was is verwaarloosbaar qua moeite en tijd die het kost. Gezien zijn leeftijd heeft hij nog alle tijd om echt zindelijk te worden.

Mentaal vind ik het echter toch lastig. Ten eerste omdat we nu van wasbare naar wegwerpluiers over zijn gegaan. Bij de gastouder heeft ons zoontje namelijk altijd een luier aan, omdat hij daar door het drukke spelen weleens vergeet om naar de wc te gaan. Wasbare luiers kan hij niet zelf aan en uit doen en dus draagt hij daar wegwerpluiers zodat hij zelf naar de wc kan. Thuis zouden wasbare luiers wel kunnen, aangezien hij alleen tijdens het slapen en als hij poept een luier aan heeft, maar ja, dan hebben we twee luiers per dag (één op opvangdagen) en dat is niet handig met wassen.

Dus nu hebben we opeens een luieremmer vol wegwerpluiers, in plaats van luiers die na een wasbeurt weer gebruikt kunnen worden. Ik vind dat geen fijn idee. Hadden we hem toch nog langer in (wasbare) luiers rond moeten laten lopen? En dan zijn er nog meer twijfels: zouden we zoonlief ‘s nachts wasbare luiers aan moeten doen zodat hij beter voelt dat hij plast? Hebben we een andere aanpak nodig om het poepen makkelijker te maken?

Die twijfels aan ons eigen optreden als ouders zijnde, díé maken het ingewikkeld. Dat herken ik van andere fases. Het moeilijk in slaap kunnen komen soms in de babytijd: moeten we hem misschien meer, of minder, vasthouden en knuffelen? De borstvoeding die niet makkelijk ging: zou ik er mee moeten stoppen om te voorkomen dat ik uitgeput raak? Moet ik nu extra kolven om de productie op gang te brengen of zorgt dat kolven er juist voor dat mijn zoon te weinig binnen krijgt? Toen onze zoon onlangs een dekbed kreeg en twee weken lang opeens wakker werd ‘s nachts: moeten we hem weer een slaapzak aandoen? Moeten we toch de verwarming aanzetten op zijn kamer? Toen hij twee nachten achter elkaar grote stennis trapte bij het slapengaan: geven we hem als enigskind te vaak zijn zin? Moeten we duidelijkere grenzen stellen?

Het is niet zo dat ik al twijfelend door het moederschap wandel, trouwens. Over het algemeen denk ik dat wij het heel goed doen als ouders – dat mag ook wel eens gezegd worden, toch? Maar juist als ik weinig kan hebben, als mijn raampje klein is, komen die twijfels op en kunnen ze me omver blazen. Dan word ik bang dat we het niet goed doen, dat het helemaal anders zou moeten.

Stap één, zoals bij zoveel dingen die ik leerde afgelopen maanden: inzien dat het zo werkt. Door hebben dat het stemmetje in mijn hoofd ervoor zorgt dat ik een situatie waarin mijn zoon zich simpelweg aan het ontwikkelen is, maak tot iets waar mijn falen aan af te lezen is.

Stap twee: loslaten en vertrouwen. Loslaten dat ik alles onder controle wil hebben. Vertrouwen op mezelf en mijn man als ouders, en vertrouwen op mijn zoon, dat hij het – slapen, luisteren, poepen, wat-dan-ook – kan of zal kunnen.