Zojuist bekeek ik de laatste video op het Youtube kanaal Simple Happy Zen: een interview met Esther Bergsma over hoogsensitiviteit. Het interview gaat zowel over de kenmerken en wetenschappelijk-bewezen verschillen in de werking van de hersenen van hoogsensitieve versus niet-hoogsensitieve mensen, als over de impact van hoogsensitiviteit op het dagelijks leven.
Ik schreef al eerder hoe meer leren over hoogsensitiviteit mij helpt om beter voor mezelf te zorgen. Deze video voegt een belangrijke boodschap toe aan alles wat ik eerder al leerde, samengevat in de laatste woorden van Esther (1u 1 min 50s): dat hoogsensitiviteit een geschenk is, die met superkrachten gepaard gaat, maar dat deze alleen tot zijn recht kan komen als je er de juiste omgeving voor creëert.
Ik moest huilen toen ik dat hoorde en ook nu ik dit typ komen er weer tranen. Deze boodschap liet me opeens inzien dat ik behoorlijk wat zelfsabotage heb toegepast in mijn leven. ‘Even doorbikkelen’, ‘dit zou ik sneller moeten kunnen’, ‘ik moet iets nuttigs doen’ – allemaal zinnen die ik, grotendeels onbewust, lange tijd heb geïnternaliseerd. Onderzoek laat zien dat hoogsensitieve mensen subtiele signalen eerder opvangen, prikkels dieper verwerken en sterker op prikkels reageren. Daardoor kunnen wij tot vernieuwende inzichten komen, ons verplaatsen in een ander en oplossingen bedenken die verschillende perspectieven meenemen. Dat alles kost ons brein wel meer energie en dus hebben we meer rust nodig. ‘Even doorbikkelen’ is dus juist geen goed idee en ik hoef juist niet altijd iets nuttigs te doen.
Nu ik, mede dankzij lessen van mijn burnout, meer rust neem en vaker tijd voor mezelf pak, lijkt alles opeens weer te stromen. Komt de creativiteit terug die ik als kind in groten getale had, net als mijn gave om het grote plaatje en de connecties te overzien. Wordt mijn hoogsensitiviteit een geschenk in plaats van een belemmering.
Het is nu nog, en blijft misschien altijd wel, een bewust proces om tijd en ruimte voor mezelf te maken. Gisterenavond nog zei ik tegen mijn man ‘die vrije dag helemaal voor mezelf morgen, voelt een beetje als een cheat code inzetten bij de Sims’ – je weet wel, die code waarmee je opeens een miljoen kreeg zonder er iets voor te hoeven doen. Het is lastig om zomaar, ook als ik er niet doorheen zit, tijd en ruimte voor mezelf te pakken. Maar ik doe het toch, ik maak meer ruimte dan het minimaal noodzakelijke, ik gun mezelf rust en tijd om te spelen. En ik voel hoe dat alles ten goede komt.
Leave a Reply