Een jaar of acht geleden besefte ik me voor het eerst dat emoties van anderen mij meer beïnvloeden dan gemiddeld. ‘Emotiespons’ noemde ik mezelf gekscherend. Een paar maanden geleden leerde ik dat daar een officiële term voor is: hoogsentiviteit. Dankzij het Youtube kanaal ‘Simple Happy Zen‘ en de boeken ‘The Highly Sensitive Person’ van Elaine Aron en ‘Hoogsensitief Ouderschap’ van Bieke Geenen leerde ik een hoop over hoogsentiviteit – en daarmee ook over mezelf.
Zoals Vera van Simple Happy Zen uitlegt in deze video is het zijn van een emotiespons helemaal niet zo uitzonderlijk als ik dacht: 15 tot 20% van alle mensen is hoogsensitief en ook in de rest van het dierenrijk komt hoogsentiviteit voor. Hoogsensitiviteit is dan ook geen syndroom of beperking, het is een eigenschap, net als je lengte en je oogkleur, en wordt veroorzaakt door neurologische eigenschappen van het brein.
Hoogsensitieve personen verwerken stimuli dieper en hebben meer spiegelneuronen. Dat laatste leidt bij mij tot het emotiespons-zijn. Het eerste zorgt ervoor dat ik vroeger mijn moeder alle labeltjes uit mijn kleren liet knippen omdat ze me ontzettend irriteerden, dat ik de hele dag van slag kan zijn na het lezen van een negatief nieuwsbericht, dat ik films of series met veel spanning niet uit kan kijken, dat ik nooit alleen maar hungry maar gelijk hangry ben, en dat ik snel ga huilen en emotioneel word.
Natuurlijk is er ook de andere kant, evolutie heeft hoogsensiviteit tenslotte niet voor niets bewaard in verschillende diersoorten. Wij hoogsensitieven zien gevaren en mogelijkheden eerder. We zijn zeer empatisch. We overzien eerder het geheel en hoe dingen met elkaar samenhangen. En naast dat ik sneller huil en eerder uitgeput ben door stimuli of de emoties van anderen om me heen, kan ik ook heel blij worden van mooie luchten of een heerlijk gerecht, en heel dankbaar zijn voor een diepe connectie met iemand.
Nu ik weet dat ik hoogsensitief ben, snap ik mezelf beter en leer ik hoe ik beter voor mezelf kan zorgen. Zo blijkt tijd in mijn eentje heel belangrijk voor me, net als pauzes zonder externe input. In het verleden ben ik meer dan eens huilend thuis gekomen na een familieweekend of een etentje met vrienden na een werkdag. Niet omdat het niet leuk was, maar omdat ik geen moment voor mezelf had gepakt en pas bij thuiskomt merkte dat ik totaal uitgeput was. Nu ga ik soms niet mee als mijn man en zoon naar mijn schoonouders gaan, of ga ik rustig zitten puzzelen terwijl er nog bezoek op de bank zit. Ook ben ik aan het leren om emoties van anderen te scheiden van die van mezelf en, niet onbelangrijk, om te accepteren dat sommige activiteiten en omgevingen mij meer energie kosten dan een ander.
Weten dat ik hoogsensitief helpt mij om sommige aspecten van mezelf te accepteren en andere meer te waarderen. Het blijft een proces natuurlijk, maar wel een waar ik nu al veel vruchten van pluk.
Leave a Reply