Tijdens werktijd probeer ik mijn telefoon zo veel mogelijk buiten bereik te houden. Zo ook gisteren op kantoor. Om half twaalf pakte ik mijn telefoon er toch even bij om een reminder naar mijzelf en mijn man te sturen.
Maar ja, toen had ik mijn telefoon in de hand en dus 1) stuurde ik ook gelijk een reactie en een korte update naar een vriendin en 2) reageerde ik op een vraag die onze gastouder per SMS gestuurd had. Vervolgens legde ik mijn telefoon weer weg en ging weer aan het werk.
En toen merkte ik het: mijn wachtkamer van gedachten. Daarin stonden gedachten over die vriendin (zou ze reageren?) en de gastouder (was mijn reactie toereikend, was het OK zo?). Ik was weliswaar weer aan het werk, maar op de achtergrond speelden die gedachten wel degelijk. Een beetje zoals ik dat voor me zie bij een huisarts: dat ze een patiënt helpt, maar niet kan voorkomen ook aan de andere patiënten te denken die zij al in de wachtkamer zag zitten.
Het moge duidelijk zijn: die wachtkamer was niet bevorderlijk voor mijn productiviteit en werkplezier. Bij dit soort dingen vraag ik me nu altijd af: is dit nog een nawee van mijn burnout? Zorgt dat ervoor dat ik er heftiger door beïnvloed wordt of heeft dit altijd al zo’n impact maar valt het pas op nu ik meer probeer te voelen?
Hoe het ook zij: het voelt niet goed, en dus heb ik weer extra motivatie om telefoontijd te beperken tot bepaalde momenten op de dag. Want natuurlijk heeft telefonen ook na werk impact. Als ik met mijn zoontje ben en hoe kort ook op mijn telefoon kijk, ontstaat er ook zo’n wachtkamer, en dat wil ik voorkomen.
Helemaal zonder mailtjes, appjes en sms’jes wil en kan ik niet leven, maar ik kan in ieder geval proberen zelf te bepalen wanneer ik ze lees. Dat is bij voorkeur op momenten dat ik tijd heb om de wachtkamer in te kijken en de gedachten de aandacht te geven die ze verdienen. Zodat ik de rest van de tijd met een lege(re) wachtkamer door het leven kan gaan.
Leave a Reply