Ik las gisteren deze indrukwekkend blog van Susanne. Sindsdien voel ik me uit het lood geslagen. Weet ik niet wat ik moet met mijn gedachten, mijn acties.
Ik las er verder geen verhalen over, ook niet in de krant die we tegenwoordig hebben op zaterdag. Ik verstijf, kom tot niets meer, blijf malen als ik dat lees. In die staat kan ik niemand tot dienst zijn.
Of is dat een excuus? Een excuus om mijn comfortabele leven te kunnen blijven leven en mijn kop in het zand te kunnen steken voor onrecht dat niet in mijn onmiddellijke omgeving plaatsvindt?
Maar wat moet ik anders? Ja, ik zou me uit kunnen spreken, me meer in kunnen lezen. Maar in de wereld is zo veel onrecht. Waar moet ik beginnen? Kan ik echt iets betekenen?
En hé, ik dóé ook iets. Ik voed een kind op met normen en waarden waarvan ik hoop dat de wereld er beter van wordt. Ik probeer klimaatvriendelijk te leven. We zetten geld dat we niet nodig hebben opzij om klimaatimpact mee te maken. Ik kan niet alles doen, kan me niet overal voor inzetten. Die burnout had ik niet voor niets. Ik probeer juist mínder te moeten van mezelf. Niet alles goed te moeten doen.
Of moet ik toch op zoek naar een andere baan? Deze baan met z’n psychologische ultieme vrijheid en veiligheid opgeven om meer bij te dragen aan deze wereld, om impact te maken die ertoe doet? Moet ik andere manieren zoeken om een verschil te maken? Hier en nu. Dat prioriteit geven boven al het andere?
Maar mijn eigen welbevinden dan? Moet ik mezelf mijn grenzen over jagen, alsmaar meer doen om mijn bestaan voor mezelf te kunnen rechtvaardigen? Dat lijkt me ook niet gezond. Later terugkijken en denken ‘had ik maar meer gedaan’ is dat echter ook niet.
Het moge duidelijk zijn: ik weet het even niet.
Leave a Reply