Laatst had ik contact met een organisatie waar ik eens vrijwilligerswerk deed. Ik schreef dat ik dat graag ooit weer zou doen, maar dat ik, hoewel ik grotendeels hersteld ben van mijn burnout, het het komende jaar nog rustig aan ga doen met alles buiten werk en gezin.
Toen ik de email schreef, wilde ik eerst ‘de komende maanden’ schrijven, en maakte er ‘het komende jaar’ van omdat het toch nog beklemmend voelde. Niet dat ik daarna ergens aan vast zou zitten, maar gewoon alleen al dan weer bedenken wat ik wil, voelde niet goed.
Sindsdien helpt me dit. De laatste tijd denk ik namelijk af en toe ‘zou ik niet weer meer de wereld in moeten treden? Me weer meer hard moeten maken voor zaken waar ik me zorgen om maak? Weer meer mensen moeten gaan zien? Meer mensen tot steun zijn?’ Door de termijn uit te typen in die mail, heb ik mezelf als het ware toestemming gegeven om deze gedachten in ieder geval het komende jaar nog te parkeren, als dat fijn voelt.
En wat voelt dat luxe en ruimtelijk en liefdevol naar mezelf toe. Natuurlijk weet je nooit hoe het leven loopt, maar dat ik mezelf dit nu gun is alleen al heel waardevol.
Leave a Reply