Het Langzame Leven

Een maand geleden ging ik voor de tweede keer naar een osteopaat, beide keren aangeraden door mijn therapeute Elisabeth.

Mijn geregistreerde bekkenbodemfysiotherapeute had me dit anderhalf jaar eerder ook al eens aangeraden, maar toen stond ik er nog niet voor open. In juli dit jaar dus wel. Ten eerste omdat ik Elisabeth volledig vertrouw en als zij het aanraadt, ik het graag probeer. Ten tweede omdat ik sowieso meer open sta voor dingen buiten de… ja, reguliere?, zorg om. Ik merk hoe de holistische visie van Elisabeth me zoveel meer oplevert dan het puur op-de-bekkenbodem-gerichte werk dat ik met de fysio deed en dat maakt me nieuwsgierig naar wat andere mensen kunnen en weten.

Goed, ik was dus in juli al eens geweest en was toen onder de indruk van de kennis en kunde van deze osteopaat. Wat ze allemaal wist over hoe het lichaam in elkaar zit, wat ze af kon lezen aan mijn lijf, wat voor zichtbaar resultaat ze kon bereiken door op de juiste plek de juiste druk te geven, door middel van masseren, kneden en rekken.

Eind november was ik er dus weer, voor een pijnlijke plek in mijn heup die maar niet weg ging en die waarschijnlijk effect had op mijn bekkenbodem. Wederom was ik onder de indruk van de kennis en expertise van deze vrouw.

Het meest fascinerende gebeurde echter al voor de daadwerkelijke behandeling. Tijdens de intake op de behandeltafel legde ze op een gegeven moment haar handen op mijn hoofd en zei ‘je systeem is veel rustiger. Het zou nog rustiger kunnen, maar het is echt heel veel beter dan in juli’. Uh, wat? ‘Hoe weet je dat?’ vroeg ik. Ze antwoordde dat er een orgaantje diep in je hersenen zit (ventrikels) dat hersenvocht rond pompt. Bij stress pompt deze sneller (of was het harder?). Als je daarin getraind bent, kan je dit voelen op het hoofd. Nou, dit zette allerlei gedachteprocessen bij mij in werking.

1. Verbazing dat ze dit überhaupt kan voelen. Respect, en ook een groeiend gevoel dat er meer is dan onze reguliere, evidence-based geneeskunde. Dat er zoveel wijsheid in ons lichaam zit waar we uit kunnen tappen*.
2. Verbazing dat ik in juli nog zoveel stress in mijn lijf had. De heftigste stress van mijn burnout en de stroef lopende reïntegratie op mijn oude werkplek lag toen al twee maanden achter me. Ik had het idee dat ik al behoorlijk ontspannen was.
3. Verbazing dat het ook in november nog rustiger kon. Ik voelde me toen al zo rustig en in balans, niet alleen in vergelijking met tijdens en vlak voor mijn burnout, maar ook in vergelijking met vele jaren daarvoor. Het was een extra bevestiging dat ik jarenlang ver over mijn grenzen geleefd heb en dat ik op het voor mij nu goede pad zit.

Eenmaal thuis had ik het hierover met mijn man. Mijn man is net als ik wetenschappelijk opgeleid en daarnaast afgestudeerd, maar niet meer werkzaam als, arts. Hij gaf aan dat hij het voelen van de hoeveelheid stress in een lijf via de schedel niet kan rijmen met zijn medische kennis. Ik vond dat irritant en werd er zelfs wat bozig over, totdat ik realiseerde me dat ik zo reageerde omdat ik zelf ook ergens twijfel of dit wel kan.

Toen ik dat doorzag en erover nadacht, besefte ik me dat het me niet uitmaakt of het kan. Het helpt mij, ik voel dat het klopt voor mij, en het motiveert me. Meer kan en wil ik niet vragen. Wat deze osteopaat kan en doorziet is prachtig en indrukwekkend, evidence-based of niet. En ha, wie had anderhalf jaar geleden gedacht dat ik dat ooit zou zeggen?

*Hiermee wil ik niet zeggen dat ik niet geloof in evidence-based medicine. Daar geloof ik nog altijd heel sterk in. Ik denk alleen dat er méér is. Dat we veel klachten en aandoeningen (mede) zouden kunnen verhelpen als we meer kijken naar het hele lijf. Naar mentale én fysieke factoren. Dat er geen bewijs is voor een deel van deze technieken, betekent niet dat het niet werkt – het ontbreken van bewijs kan ook komen doordat deze technieken veel meer toegespitst zijn op de persoon, waardoor een gedegen onderzoek met controlegroepen vrijwel onmogelijk wordt.