Vanochtend liep ik tegelijkertijd met een collega ons bedrijventerrein op. Hij was duidelijk van slag en we hadden het kort over de oorzaak daarvan voordat we de fietsenstalling bereikte – waar ik in moest en hij niet. Eenmaal op kantoor merkte ik dat mijn emotie hoog zat. Dat de tranen me nader stonden dan het lachen.
In plaats van me schrap te zetten en me aan te sluiten bij het dagelijkse ochtendoverleg, zette ik mijn jas en tas neer, zwaaide even naar mijn collega’s, en ging naar de wc. Daar deed ik een van de ‘in-mijn-lijf-kom-oefeningen’ die ik leerde van mijn therapeute. Het was wonderbaarlijk, maar waar: de stress in mijn lijf verdween. Ik had mijn eigen gemoedstoestand weer terug. De emoties die mijn lijf in waren gezogen waren weer weg.
Wow. Dat dit kan. Dat ik dit kan.
Leave a Reply