Ik dacht altijd dat ik het beste ging op een strikte scheiding tussen werk en privé. Op mijn nieuwe werkplek – waar ik sinds juni dit jaar werk – merk ik dat dat niet klopt. Die strikte scheiding was voorheen nodig omdat anders werk regelmatig de privésfeer indrong, terwijl het tegenovergestelde eigenlijk nooit gebeurde. Even wat langer doorwerken ‘s avonds en nog even iets afronden in het weekend, maar me schuldig voelen als ik eens een wat langer huishoudelijk klusje deed tijdens werktijd.
Hier is het anders. Hier krijgen collega’s overdag een telefoontje van hun jonge kinderen die hun papa graag iets willen vertellen. Hier schrijft iemand in het Teams kanaal ‘ik kan zo naar je werk kijken, ik ga nu eerst een potje Dota spelen’. Hier laten collega’s trots en uitgebreid zien wat ze op hun vrije dag met hun kinderen gebouwd hebben. Hier loop ik zonder schuldgevoelens overdag even langs de supermarkt voor wat boodschappen voor het avondeten. Hier bel ik eens een klantenservice als dat nodig is.
En andersom gaat het ook: soms heb ik zondag gewoon echt even zin om verder te werken aan mijn project, en werk ik twee uur tijdens het slaapje van mijn zoontje. Soms is er een groot probleem en werken we ‘s avonds wat langer door. Soms zit ik in het weekend met mijn man te praten over mijn huidige werkproject.
Hier ben ik eigen baas over mijn tijd en nu blijkt dat dát is waar ik goed op ga.
*Titel geïnspireerd door een blog van S
Leave a Reply