Een jaar of acht geleden volgde ik tijdens mijn PhD de cursus ‘The Art of Presenting Science‘. Naast de naam was ook de inhoud goud waard. De cursus trapte af met de tip dat ‘je aandacht tijdens het presenteren niet in een gedachtenwolkje boven je hoofd moet zitten, maar in je lijf.’ Het kwam op mij abstract, bijna zweverig, over. Ik was sceptisch en daardoor des te verraster toen ik zag dat het werkte. Echt werkte. Onze presentaties werden interessanter om naar te luisteren, wij kwamen daadkrachtiger over.
Fast-forward naar ruim een jaar geleden, mijn eerste zanglessen ooit. Die eerste lessen gingen niet over toon houden, en maar mondjesmaat over ritme. Het ging vooral over ruimte innemen, sterk staan, goed blijven ademen. Het ging over het belang van mijn aandacht in mijn lijf houden. Die aandacht resulteerde in merkbaar mooiere opnames.
En dan verder naar nu, vandaag. Een paar maanden oefen ik nu op een minder gehaast leven, op het beter aanvoelen van mijn grenzen, op het meer toelaten van emoties. En nu blijkt dat ook hier aandachtbij mezelf houden cruciaal is.
Haast hebben manifesteert zich bij mij als aandacht bij de volgende activiteit, in plaats van in het hier en nu en in mijn lijf. Grenzen overtreden gebeurt als mijn aandacht geheel bij de ander – of, in het geval van werk: bij mijn computerscherm – is en helemaal niet bij mezelf. Emoties laat ik niet toe omdat mijn aandacht puur bij mijn hoofd en niet bij mijn lijf is.
De oefeningen die ik destijds leerde ter voorbereiding op een presentatie – mijn lijf bewegen om het echt te voelen, diep ademhalen, bewust zijn van mijn voeten – en die mijn presentatie sterker en oprechter maakten, blijken ook te weken ter voorbereiding op het leven.
Leave a Reply