Gisteren was ik voor het eerst in drie weken – een combinatie van ziek en vakantie – weer op kantoor. Tijdens de vakantie dacht ik tot mijn eigen verbazing af en toe ‘hm, misschien zou ik gewoon helemaal niet moeten werken.’ De rust thuis, veel tijd met mijn zoon. Het was fijn.
Fijn en tegelijkertijd ook veel. Soms te veel. Mentaal en emotioneel en, door het slechte slapen, ook fysiek. Dat ik dacht ‘hoe doen we het werken er normaal nog bij?’
Maar toen was ik gisteren dus weer op kantoor en jeetje, wat was het lekker om daar weer te zijn. Om mijn collega’s weer te zien, om weer te programmeren, om mijn eigen dag in te delen, om goede gesprekken te voeren.
Tegelijkertijd merkte ik ook de haast op. De haast om op tijd weg te gaan, de haast om snel genoeg te fietsen, de haast om een klus af te ronden, zelfs de haast om de trap op te lopen. Allemaal niet nodige, maar wel aanwezige haast.
En dus let ik daar weer op, doe ik weer in-mijn-lijf-kom-oefeningen, sta ik weer op tijd op voor yoga ‘s ochtends. En ik merk: weer in een ritme zitten doet me goed.
Mijn half uurtje zit er nu op en ik heb inmens zin in vandaag. Ik wisselde mijn zoon-dag met mijn man vanwege mijn werk-BBQ vanmiddag, dus ik heb een werkdag voor de boeg. Een hele dag heerlijk mijn eigen ritme bepalen om daarna met een bak mentale energie het weekend in te gaan. Kom maar op!
Leave a Reply