Vorig weekend ging ik naar het leerlingoptreden van mijn zangdocente. Het optreden vond plaats in een café en het was gezellig druk. Ik trad zelf niet op en kende er verder niemand, dus ik kon lekker mijn eigen ding doen.
Toen ik me geïnstalleerd had, duurde het nog even voordat het optreden zou beginnen. ‘Fijn,’ dacht ik, ‘kan ik even over een blogje nadenken’. Nou, niet dus. Ik kon er niet bij – beter kan ik het niet omschrijven. Ik kon geen gedachten vormen, me geen bestaande ideeën herinneren, niets.
Interessant wel. Want ja, het was er rumoerig, maar ik voelde me op mijn gemak en er was genoeg geroezemoes om ervoor te kiezen de gesprekken om mij heen niet te volgen. Op het oog was het een prima situatie om een blogje in uit te denken.
Ik denk dat ik ongemerkt zo veel prikkels te verwerken had, dat er geen ruimte was om zelf te creëeren.
Daarna begon ik me te beseffen dat iets soortgelijks in het dagelijkse leven gebeurt – maar dan wat meer uitgestrekt in tijd. Op mijn tweewekelijkse vrij dag krijg ik eigenlijk altijd ideeën voor nieuwe blogs, tenminste: als het me lukt om echt te zijn en niet vanalles te doen. Naarmate die vrije dag langer geleden is, lukt het uitwerken van de ideeën nog wel, maar krijg ik vrijwel geen nieuwe ideeën meer. Net als ik dan denk ‘ok, misschien heb ik alles verteld wat er verteld moest worden’, heb ik weer een vrije dag en stroomt het weer.
Ik vind het verrassend dat dit gebeurt. Verrassend dat ik, ook nu ik zelfzorg en langzaam leven veel meer prioriteit geef, toch nog een lichte vorm van roofbouw pleeg – die ik tot zover alleen opmerk in mijn mate van creativiteit.
Creativiteit als de kanarie in de kolenmijn, wie had dat gedacht?
Leave a Reply