Het had gesneeuwd en onze zoon, op dat moment bijna twee jaar oud, had bij de gastouder een sneeuwpop gemaakt. Hij was er van onder de indruk en had het in het weekend regelmatig over zijn sneeuwpop. Na het weekend bracht ik hem naar de gastouder en liep hij enthousiast naar de tuin. Even later keerde hij zich intens verdrietig naar me om – de sneeuwpop was weg.
Ik had het niet zien aankomen, want natúúrlijk was die sneeuwpop gesmolten na het warme weekend. Ik niet eens had bedacht dat zoonlief verwachtte hem nog aan mij te kunnen laten zien.
Vorige week had ik weer een moment waarop het me duidelijk werd dat iets dat volkomen vanzelfsprekend is voor mij, voor mijn zoontje nieuw en spannend kan zijn.
Zoonlief en ik waren buiten aan het wandelen. Het is herfst, dus overal om ons heen lagen bladeren op de grond. Op een gegeven moment zagen we een blad naar beneden vallen. Mijn zoon was enthousiast: een vallend blad! In het gesprekje dat er op volgde realiseerde ik me opeens dat hij de connectie tussen de bladeren op de grond en de bomentakken erboven nog niet gelegd had. Pas nadat wij samen het blad zagen vallen en daarover praatten, leek hij zich te beseffen dat álle bladeren op de grond uit bomen gevallen waren.
Dankzij mijn zoon merk ik hoeveel kennis en inzichten wij opgeslagen hebben, en nooit meer ter discussie stellen, om de wereld om ons heen te begrijpen. Hoeveel dingen er ‘natuurlijk’ zijn zoals ze zijn, ook al begrijpen we soms zelf niet echt waarom het zo werkt. Dat is nodig om onszelf te kunnen redden in de wereld – als we, ik noem maar iets, ons elke keer af zouden vragen of iets dat we loslaten naar boven of beneden zou vallen, kost dat wel erg veel brainspace – , maar ik merk dat ik er van geniet om me soms wel weer even echt te verwonderen met en dankzij mijn zoontje.
Om weer enthousiast te worden over een vallend blad, of verdrietig om een verdwenen sneeuwpop. Want ja, natúúrlijk is het zo, maar dat maakt het niet minder wonderbaarlijk, prachtig en mooi (en soms verdrietig).
Leave a Reply