Een maand geleden, tijdens mijn vorige afspraak, drukte mijn bekkenbodemtherapeute me op het hart: ‘ga maar hardlopen, het urineverlies mag je accepteren voor nu, rennen doet je mentaal zo’n goed: ga maar.’ Vlak daarvoor gaf ik aan dat ik weer was gestopt met hardlopen. 6x 2 minuten zonder urineverlies lukte na een paar weken nog steeds niet. Ik raakte gefrustreerd en liep dan liever helemaal niet.
Diezelfde dag nog liep ik weer. Ik deed menstruatieondergoed aan om de urine op te vangen en besloot langzaam aan één stuk te lopen. Voor ik het wist was er een half uur voorbij. Een half uur! Het was heerlijk. Sindsdien loop ik eens in de drie a vier dagen. (Bijna) altijd twee dagen ertussen, niet op dagen dat ik ook een langere fietstocht gepland heb, met een hartslag van maximaal 150 slagen per minuut en altijd een half uur.
Ik liep toen er ijs op de slootjes lag dat zachtjes kraakte toen ik over de vlonders liep. Ik liep terwijl mijn mannen samen pannenkoeken bakten. Ik liep heel vroeg toen er een reusachtige volle maan net boven de boven de bomen te zien was. Ik liep op een dag dat ik helemaal genoeg had van alles. Ik liep voor het eerst in jaren weer eens met mijn vader. Ik liep en kwam onderweg lieve vriend B tegen. Ik liep en elke keer weer genoot ik.
Vandaag was ik weer bij mijn therapeute. Ik was wat zenuwachtig. Als er negatieve effecten zichtbaar zouden zijn, zou ik weer stoppen, had ik me voorgenomen. Die waren er niet. Mijn bekkenbodem was weer wat sterker geworden, er was weer wat disbalans tussen links en rechts, vóór en achter verdwenen.
Ik mag dus blijven lopen. En wat voelt dat goed.
Leave a Reply