De laatste weken heb ik veel plezier in mijn werk en hebben we heerlijke, lege weekenden waarin spontaan gezellige, fijne activiteiten ontstaan.
En tegelijkertijd merk ik dat ik vaak in mijn hoofd zit. Lijkt mijn lijf zich minder vaak echt te ontspannen. Kan mijn bekkenbodem het hardlopen niet meer zo goed aan als in de kerstvakantie. Zijn mijn gedachten weer meer op de voorgrond dan mijn gevoelens.
Dus toen ik gisteren dacht ‘ik weet niet wat ik op mijn vrije dag morgen moet gaan doen, misschien kan ik beter gewoon gaan werken’, realiseerde ik me dat ik dat juist nodig heb. Dat ik graag weer even uit mijn hoofd kom.
En nee, in een enkele dag zit ik niet opeens weer helemaal in mijn lijf. Het is bijna twee uur ‘s middags en ik zit nog altijd meer in the doe-modus dan in de heerlijke zijn-modus. Maar zo’n dagje alleen helpt me wel. Het helpt me om weer te aarden. Om weer te voelen. Om weer ruimte te durven maken voor het niet-productieve.
En ja, ik heb zin om morgen weer aan de slag te gaan. En natuurlijk is dat OK. Heerlijk zelfs, zolang ik mezelf maar de tijd en ruimte gun om ook af en toe stil te staan.
Leave a Reply