Het Langzame Leven

Ons gezin bestaat uit mij, mijn man, onze zoon van bijna drie, en onze kat.

Zelf kom ik uit een gezin van drie meiden en ik zag twee of drie kinderen altijd als de ideale gezinsgrootte. Als mijn ideale gezinsgrootte. Totdat ik merkte hoe goed mijn man en ik gaan op rust en ruimte in huis. Hoe fijn we het vinden om tijd voor onszelf te hebben. Hoe heerlijk ik het vind om de volle aandacht aan mijn zoon te kunnen schenken, zonder me schuldig te hoeven voelen naar andere kinderen toe. Hoe ik nu meestal rustig kan blijven als mijn zoon intense emoties beleeft en ik daarna tijd heb om daarvan bij te komen.

Het voelt goed zo, zowel voor mij als mijn man.

Natuurlijk zien we ook de voordelen van meer kinderen. Het samen kunnen spelen, het samen als nodig een front kunnen vormen tegen je ouders, de gesprekken aan tafel die meer om de kinderen draaien, het later samen herinneringen op kunnen halen. We zien de voordelen, maar voor ons wegen ze niet op tegen de rust die ons beiden zo goed doet.

Toch twijfelde ik regelmatig. De norm in onze maatschappij is nog altijd twee kinderen. Dat merk ik uit opmerkingen die ik soms krijg en zie ik in de praktijk bij vrienden – bij al mijn liefste vrienden met een kind is een tweede zeer gewenst. Ik merk het ook aan mijn eigen aannames: bij kennissen waarmee we gezinskeuzes niet bespreken, verwacht ik dat ze bezig zijn met het krijgen van een tweede kindje als de eerste een jaar of anderhalf is.

Juist omdat twee de norm is, voelt het soms alsof ik mijn kind tekort doe als ik niet voor een tweede ga. Dat ik spijt ga hebben als ik de mensen om mij heen wel een tweede kindje zie krijgen. Dat één kind niet goed genoeg is.

En dus was ik laatst weer aan het googelen naar ervaringen van enigskinderen, juist ook van mensen die inmiddels volwassen zijn. Ik kwam twee grote onderzoeken tegen en uit beide bleek dat enigskinderen niet minder gelukkig zijn en het niet minder goed doen dan leeftijdsgenoten met broertjes of zusjes.

Ik voelde een groot gevoel van opluchting. Van vrede, van rust. Wij mogen dus kiezen wat voor ons het beste voelt.

En dus houden we het in ieder geval voor nu bij die ene lieve, slimme zoon, waar we beiden zo gek op zijn.